Gusto mo ba ng love story pero not really?
Nahihirapan ako na tanggapin na isa na pala akong ganap na atchay. Hindi nga ako mautusan sa bahay para gumawa ng chores, pag-lampasuhin ng pulang sahig sa school gamit ang puting floorwax at floor polisher, at hindi din ako tumuloy sa pagsali ng orgs sa UPLB dahil ayoko nang inuutusan. Gumagawa naman ako, pero ayoko nang sapilitan.
Matagal ko na s'yang kilala. Freshman pa lang ako, nakikita ko na s'ya. Tahimik. Gwapo. Pero mahina sa math. Nakilala din n'ya ako noon, pero ewan ko lang kung kapareho ng pagkakakilala ko sa kanya... ang mala-stalker na pagkakakilala ko sa kanya.
Madalas ko s'yang tinititigan sa kahit anong anggulo na hindi n'ya mapapansin. S'ya yung tipo ng tao na masarap kuhanan ng picture dahil gwapo; madaming pwedeng ibig sabihin ang mga ngiti n'ya, at kahit ang mala-papparazzi na mga kuha ko sa kanya.
Doon ko natutunan na gusto ko na higit pa sa isang stalker at papparazzi ang maging papel ko sa buhay n'ya. Gusto ko naman na kahit papaano ay makunan ko s'ya ng picture nang harap-harapan, matitigan sa mata, makausap, makasama. Pero sadyang naduwag ako at piniling maging stalker at papparazzi.
Wala akong naging reklamo sa tatlong taon na papel ko sa buhay n'ya. Loyal ako e.
Pero dumating yung oras na narealize ko na medyo higit pa sa trabaho ko ang nangyayari. Nakakausap ko na s'ya, nakakatawanan, nasusunod.
Malaking bagay sa akin na makausap n'ya, kahit simpleng "oo" ay parang World Pyro Olympics na ang impact sa'kin. Astig, no?
Tapos nagkakaroon din ng pagkakataaon na higit pa sa "oo" ang naririnig ko mula sa mapula at mamasa-masa n'yang bibig. Nakakarinig narin ako ng "pakisend naman nito" at"paki-edit naman nito" O, diba, bongga? Secretary na, editor-in-chief pa! Tumbling!
Padami nang padami ang mga nasasabi n'ya sa akin tulad ng "pagawa naman nito,""patulong naman," at ang simpleng "magdala ka naman nito." Sa pagkakataong ito, hindi na ako tumambling. Parang iba na kasi e. Parang pag nakikita ko s'ya ay puro nalang hiling ang gusto n'ya. Di ko na kaya maging genie dahil 'di ko kaya magbigay ng wish para sa iba...
...dahil kahit sarili kong wish ay hindi ko matupad.
Kahit ilang beses kong sabihin na "sinunod ko ang mga gusto n'ya pero wala s'yang narinig sa akin," ay hindi ko pwedeng sabihin na hindi ako madamot. Dahil umaasa ako na kahit papaano ay matupad ang matagal ko nang wish -- ang mahalin din n'ya ako bilang ako.
Ang damot ko, ano?
Pero talagang kahit anong gawin ko ay malabo mangyari 'yon. Hindi n'ya dapat malaman ang aking feelings at dahil doon, lalong malabo mangyari ang hiling ko. Mananatili na lamang hiling ang aking hiling, dahil mas masakit kung pati ang pagiging secretary, at editor-in-chief ay mawala bilang aking mga trabaho. Masakit ang mapalayo sa'yo, kaya't tatanggapin ko na atchay na lang ako.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento