Gusto ko mag-aral ulit. Hindi sapat ang pagkuha ng dalawang kurso sa kolehiyo para masabing isa na akong ganap na tao na may alam.
Eh inspirasyon ko si Jose Rizal eh.
Pero hindi. Hindi ko nais mag-aral muli dahil kay Pepe, o sa mga taong nanlait sa akin noon, o dahil gusto ko lang; malalim ang dahilan ko sa pagiging uhaw sa kaalaman.
Ang pagkuha at pag-linang ng kaalaman ay hindi natatapos. Kahit pa ang isang tao ay nakapagtapos ng doctor of philosopy, o kaya'y umabot na ang IQ sa 300, may mga bagay pa rin na hindi pa n'ya tuluyang nama-master. Ang tao ay walang kapasidad na malaman ang lahat ng bahay. Ngunit may mga tao na hindi nakukuntento sa kanilang pangkasalukuyang kaalaman.
Tulad ko. Gusto kong mag-aral dahil madami akong bagay na gustong malaman. Hindi ako umaasang malaman ko lahat ng bagay dahil ako ay tao lamang, ngunit gusto kong malaman ang iba pang mga bagay, lalo yung mga bagay na hindi ko natutunan nung kolehiyo.
Kumukuha ako ng master's sa Maynila upang lalo pang mapatibay ang aking kaalaman sa kursong Komunikasyon. Ngunit hindi doon natatapos ang kagustuhan kong mag-aral pang muli. Kahit yata mag-PhD ako ay magnanais muli akong makapag-aral.
Nakakainis isipin na isa akong delinkwenteng estudyante noong kolehiyo. Ang tawag sa tulad ko noon ay waste of taxpayer's money. Pero hindi naman ibig sabihin noon ay wala na akong natutunan dahil madami akong naaral dati. Ngayon na hindi na ako nag-aaral at di na umaasa sa perang mang-matrikulang nanggaling sa magulang, nagiging malaking hamon sa akin ang mag-aral muli.
Adik nga lang sa pag-aaral, sabi nila. Para sa akin hindi isang kagustuhan lamang ang pag-aaral kundi isang pangangailangan.
Sa totoo lang, nabobobohan ako sa sarili ko, pero hindi rin 'yon ang dahilan ng kagustuhan at pangangailangan kong mag-aral.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento