Ice Cream

Hindi ko alam kung bakit kino-consider ko na comfort food ang ice cream, eh minsan lang naman ako kumakain no'n pero sa bawat pag-kain ko no'n ay kakaibang ngiti ang nabubuo sa mga labi ko. 'Yung ngiti ng isang adik na naka-tira muli ng bato, o ng isang lasing na parang tanga.

Natatandaan ko dati, sa pangalawang trabaho ko, na kailangan ko pang tumakas ng bahagya para makakain lamang ng kakaibang ice cream sa Mini Stop. Hindi rin ako makakain ng ice cream ng mga panahong iyon dahil may namuhay na pantasya sa utak ko: na magiging singer ako at hindi pwede kumain ng ice cream dahil makakasira ito ng boses ko. Huli na nang nalaman kong hindi naman pala ako pwede maging singer. Wala akong  talent doon.

Mabalik tayo sa ice cream. Comfort food ko talaga 'yon. Naaalala ko nang nag-walk out ako sa trabaho at dumiretso sa condo para magmukmok. May isa akong friend na napaka-thoughtful at dinalhan ako ng McFlurry sa mismong kuwarto ko. Nawala lahat ng galit ko sa mundo noong panahong iyon.

Bakit nga ba hindi ako nakakakain madalas ng ice cream? Hindi kasi ako mahilig sa matatamis. May mga oras na hindi ko kayang kumain ng ice cream dahil parang kinakayod ang lalamunan ko. Ganunpaman, ice cream parin ang magpapatahan sa'kin sa tuwing iiyak ako, o makakapagpa-kalma sa'kin sa tuwing magagalit ako. Sa totoo lang ang ice cream ay isang metaporiya ng pagkatao ko. Matamis ngunit malamig.

Sweet ako, oo. Sweet ako sa mga taong karapat-dapat. Pero pag nararamdaman ko na na hindi naman sapat ang pinapakita n'ya, nagiging sobrang lamig ko, na sa pagtagal naman ng panahon ay natutunaw at nagiging matamis na lamang. Sweet ako, pero malamig.

Dahil hindi ako mahilig sa matatamis at nakakasakit sa'kin ang minsanang pagkain ng ice cream, hindi ko masasabi na maaatim kong lunukin ang sarili kong sweetness. Hindi ko kailangan ng sweetness ko. Ibibigay ko nalang siguro sa iba.